Ο Πινόκιο, οι φίλοι του και εγώ

Μια ηλιόλουστη μέρα του φθινοπώρου πήγα βόλτα στο μεγάλο πάρκο της πόλης μου γιατί βρίσκονταν εκεί οι Ήρωες του Ντίσνεϊ και ήθελα να τους δω από κοντά.

Πλησιάζοντας στο πάρκο είδα τον Πινόκιο να κλαίει, ανησύχησα και πήγα κοντά του για να μάθω τι του συμβαίνει.

Μου είπε για το ψέμα που είχε πει στους φίλους του και πως εκείνη τη στιγμή μεγάλωσε η μύτη του πολύ. Τότε, οι φίλοι του θύμωσαν και τον κορόιδεψαν. Γι’ αυτό στεναχωρέθηκε και έβαλε τα κλάματα.

Έπειτα, τον ρώτησα τι ψέμα  τους είπε. Μου απάντησε πως τους ζήτησε λεφτά για να πάει τη γιαγιά του στο γιατρό, ενώ η αλήθεια ήταν πως ήθελε τα λεφτά για να αγοράσει ένα παιχνίδι. Εκείνη τη στιγμή η μύτη του μεγάλωσε και οι φίλοι του τον έδιωξαν από κοντά τους.    

Εγώ του είπα ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό και καλό θα ήταν να μην το ξανακάνει.

Μου είπε πως μετάνιωσε γι’ αυτό που έκανε. Τότε, εγώ τον πήρα και πήγαμε να ζητήσει συγγνώμη και να επιστρέψει τα χρήματα στους φίλους του.

Καθώς γυρνούσα στο σπίτι, οι σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου ήταν μπερδεμένα. Ένιωθα στεναχώρια για τον Πινόκιο επειδή τον είδα να κλαίει, αλλά και χαρά επειδή μπόρεσα να τον βοηθήσω για να τον συγχωρέσουν οι φίλοι του. Από αυτή την περίεργη σύμπτωση έκανα και εγώ καινούργιους φίλους που δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.           

Τετρ. Εργασιών Ε΄, α΄ τεύχος, εργ. 4, σελ. 22